Оваа раскошна дрвена зграда, практично на работ на колапс, е најголемата дрвена зграда во Европа и втора по големина во светот. Таа стои на врвот на мал рид на Бујукада – мал остров во близина на брегот на Истанбул.
Сиропиталиштето било првично замислено како луксузен хотел и казино. Но, кога не можеле да добијат дозвола, зградата се претворила во сиропиталиште.
Зградата била функционално сиропиталиште за православни сирачиња скоро 60 години. Штом установата се затворила зградата била препуштена на милост и немилост на природата. А по половина век изложеност на елементите структурата од 20.000 квадратни метри сега е во очајна состојба.
Шесткатната зграда била дизајнирана и изградена во 1898 година од страна на француско-отоманскиот архитект Александар Валуари, за Compagnie Internationale des Wagons-Lits, европската патничка компанија која управувала со Ориент Експрес.
Идејата била да се претвори во туристичко место со пет ѕвездички, за европските патници кои во голема мера се собирале во Истанбул на самиот врв на Belle Epoque, „златното доба“ на европската цивилизација. Но султанот Абдул Хамид Втори, од Отоманската империја, ја одбил дозволата за работа врз основа на тоа дека активностите за коцкање би биле неморални.
Големата зграда потоа била продадена на сопругата на истакнат грчки банкар, Елени Зарифи, кој ја донирал во Цариградската патријаршија во Цариград, црква, која ја претворила во сиропиталиште.
Домот за деца во Прикинипо станал дом за околу 5.800 деца од 1903 до 1964 година кога бил принуден да се затвори за време на зголемени политички тензии меѓу Турција и Грција над источниот медитерански остров Кипар. Во 1997 година, имотот бил конфискуван од страна на турската држава, но се вратил во Цариградската патријаршија во 2010 година по судски налог.
Во 2018 година, Европа Ностра и Европската инвестициона банка го номинираа сиропиталиштето како едно од седумте најзагрозени културни наследства. Но Турција и Грција сѐ уште не можат да се договорат „чие културно наследство“ треба да сочуваат.
