Стојам на аеродромот, го чекам мажот ми, се враќа од печалба од Италија. Авионот многу доцни и од досада почнувам да шетам наоколу.
Еден човек ме запира и замолува малку да му ги причувам куферите додека тој оди до тоалетот. Се согласувам не сосема доброволно, но нели луѓе сме, треба да си помагаме, а и така нема што да правам. Стојам и чекам, минуваат 15 минути и почнува да ми здосадува.