Поради сите зла сторени во Втората светска војна, на поп културата ѝ било многу лесно на нацистичката партија да ѝ припише натприродни дејности и демонски замисли. Но некои нешта сепак се добро погодени.
Хитлеровата фолк магија
Нацистичката партија дошла на власт како последица на т.н. народно (Völkisch) движење, според кое Германија би требало да се врати на своите народни корени од минатото место ги шири индустриските урбани комплекси на нејзините растечки градови. Како дел од враќањето кон нивните корени се сметало и враќањето кон древниот окултизам на нивните предци.“
Мешањето на расизмот со окултното
Хитлер и нацистите верувале дека нивните предци биле некаква митска индоевропска група која ја зачувала својата чистота, а со тоа и способноста за возобновување на нивните натприродни моќи. Биејќи нели, како што ни е познато на сите нас, во минатото сите поседувале натприродни способности.
Верувањето во некаква чиста аријска раса со окултни моќи всушност им претходи на нацистите. Таа луда идеја е наречена ариософија и се појавила во деведесеттите години на деветнаесеттиот век од страна на некои откачени философи на кои Хитлер навистина им се восхитувал. Тој го применил ариософистичкиот симболизам каде и да можел – така и многу постарата свастика, како и други симболи на сонцето завршиле на нацистичките знамиња и на подовите на нацистичките згради како овде.
Окултниот огранок на Гестапо
За да ја зајакнат „научната“ валидност на ариософизмот, приврзаниците на Хитлер како Хајнрих Химлер осмислиле голем план како да ја употребат археологијата за да ја докажат нивната врска со древното минато и пристапот до потенцијалните волшебни моќи.
Под покровителство на одделението на Гестапо наречено Аненербе (Ahnenerbe) или „Организација за истражување на наследството на предците“ тие почнале да бараат разни артефакти на разни локации со кои би го оправдале нивното тврдење дека Германците се чисти потомци на древна надчовечка раса и со која би потврдиле дека современите Германци поседуваат натприродни моќи и имаат право да владеат со остатокот од човештвото.
Но, се испоставило дека светиот ковчег е премногу еврејски
Очигледен кандидат за нивниот лов по древното минато отсекогаш бил Кивотот, или Ковчегот на заветот – митска еврејска реликвија која наводно можела да десеткува армии и разорува градови. Но, Ковчегот на заветот. Тие се впуштиле во потрага по него, но ни одблизу на тој начин како што е прикажано во филмот „Индијана Џонс: Крадците на изгубениот ковчег“. Што се однесувало до нацистите, ковчегот бил премногу еврејски, а нели нацистите не биле некои големи обожаватели на Евреите.
Потрагата по Копјето на судбината
Но затоа биле големи обожаватели на Исус. Се преправале дека Исус не бил Евреин, туку Ариец кој очигледно се инфилтрирал во еврејската култура за да го основа христијанството за идните Аријци. Па така нацистите вложиле голем напор за да го најдат артефактот наречен „Копје на судбината“. Наводно тоа е копјето со кое римскиот војник му ги скратил маките за време на распнувањето на Голгота. Сметале дека ова копје може да му донесе натприродни моќи на тој кој ќе го најде. Во католичката црква веќе биле обожувани делови од копје за кои се тврдело дека биле делови од копјето со кое бил прободен Исус, па така Хитлер се потрудил да се украдат колку што е можно повеќе од овие предмети низ музеите и црквите во Европа и да се донесат во Берлин.
Тврделе дека имаат сродство со Атлантида
Во нивната опсесија со аријството нацистите отишле и понатаму сакајќи да ја докажат нивната наводна непосредна врска со древното минато. Спровеле многу ископувања низ Германија обидувајќи се да најдат траги од таа надчовечка древна цивилизација, но без успех. Древните луѓе од тие краишта не биле многу по архитектурата, па така и немало којзнае што да се најде. Па така нацистите решиле дека најдобро во овој случај би било да се каже дека се потомци на древната цивилизација на загубената Атлантида. Дале сѐ од себе да го пронајдат митскиот изгубен град со нивните подморници, но немале среќа.
Го барале и митскиот остров Туле
Атлантида не била единствената митска земја на митските предци која нацистите се обидувале да ја најдат или врз која полагале право. Постои и една помалку позната легенда слична на легендата за Атлантида за древна цивилизација на островот Туле, кој се наоѓал на север.
Едно одделение на Аненербе било посветено на проучувањето на древни ракописи како викиншките Еди и други слични саги во надеж дека ќе го најдат патот кон рушевините на овие древни цивилизации, или уште подобро, преминот кон некое интердимензионално волшебно царство за кое некои од ес-есовците верувале дека постои. И воопшто не се шегувале.
Потрага по волшебните браќа на Тибет
Бидејќи таа атлантидкска/тулска/аријска татковина требало да биде постојбина на некаква протоевропска култура за која се верувало дека се наоѓала во руските степи и планините на централна Азија, нацистите си помислиле дека можеби би можеле да се најдат преживеани директни потомци на истата.
Тим од шест Гестапо научници предводени од нацистичкиот историчар и окултист Херман Вирт и природонаучникот Ернст Шафер во 1938 година се упатиле кон Тибет, со намера да им ги мерат черепите на тамошните луѓе за да видат дали се сѐ уште чисти потомци на Аријците како што се Германците. Сакале и да видат дали поседуваат некакви волшебни моќи. И во овој случај крајната цел на Хитлер била да се најде (доколку е можно) некаква супер моќ која ќе му овозможи да го завладее светот, како и доказ природната аријска превласт и правото да владее со светот.
Опсесијата со Светиот Грал навистина постоела
Најбараниот артефакт од страна на нацистите сепак бил Светиот Грал. Целта за неговото пронаоѓање не била никаква потрага по врски со минатото. Тие ја барале чашата од која Исус се напил за последен пат за на Германците да им се обезбеди натприродна моќ и бесмртност, со што би се претвориле во надчовечка армија која ќе го освои светот и ќе владее со него.
Потрагата по Гралот
Бидејќи легендата за Светиот Грал е тесно поврзана со легендите за кралот Артур, тоа значело дека нацистите треба да го бараат и Камелот и сѐ што е поврзано со Витезите на тркалезната маса.
За најдобро да го најдат Гралот, Хитлер и Химлер го повикале историчарот Ото Ран, кој бил опседнат со Светиот Грал, по малку потсетувајќи на Индијана Џонс, а делумно на ликот на Иан Меккелен во „Кодот на Да Винчи.“
Потрагата во Шпанија
На Ран многу не му значела нацистичката кауза, но му значело да му плаќаат за неговите истражувања по просторите во јужна Франција и североисточна Шпанија кадешто се родило катарството, а потоа и на север по британските острови раководејќи се според легендите за кралот Артур.
Подготовките за сакралните обреди
Химлер веќе осмислил посебна крипта во која требало да биде сместен Светиот Грал кога ќе се најде. За таа цел го преуредил подрумот во замокот Вевелсбург. На таванот над постаментот врз кој требало да биде поставен светиот предмет била поставена свастика и поставиле специјални цевки за гас за од ѕидовите повремено да избиваат пламени од „вечниот оган“.
Крадење на свети уметнички предмети
Сѐ што ќе можело да ги приближи Хитлер и Химлер поблиску до мистериите на минатото било во игра. Многу пред да започне Втората светска војна, тие ги ограбувале музеите, собирајќи стари уметнички предмети кои наводно поседувале натприродна моќ или во најмала рака . Во 1934 година украле уметничка слика од катедралата Сен Баво во Гент, Белгија, сметајќи дека во неа има скриен код кој ќе ги доведе до Светиот Грал.
Губење на бесмртноста
Според некои кажувања, кога Сојузничкитее сили успеале да повратат некои од овие предмети, тоа било последната стапка кон поразот на Хитлер. Наводно еден од последните извештаи кои стигнал до Хитлер бил дека делови од Копјето на судбината биле превземени од непријателот.
Отсекогаш ве мачеле големите прашања? Верувате дека светот не е толку едноставен и дека постојат и работи кои не ги гледаме? На вистинското место сте. Посетете го каналот Мистерии и урбани легенди.
